dəyənək

is.

1. Bir başı toppuz çomaq, əl ağacı. Çoban dəyənəyi. Dəyənək ilə vurmaq. – Əvvəli hənək, axırı dəyənək. (Ata. sözü). <Yetər:> Hənək, hənək, axırı dəyənək. . . N. V.. Gündə yüz yol vurardılar dəyənək; Sağrısı sərbəsər olub döyənək. S. Ə. Ş.. <Qulu:> Əliqulu divandan elə qorxur, necə ki it dəyənəkdən. S. S. A..

2. məc. Güc, zor, kötək mənasında.

3. məc. Yüngül söyüş mənasında. <Gülnaz:> Sənə yüzyaşlı dul arvad yaraşar, ey dəyənək! Ü. H..

◊ Dəyənək kimi – 1) quru, cod, bərk. Dəyənək kimi çörək; 2) dümdüz, hərəkətsiz. <Hacı Ağakərim:> Rədd ol! Ədə, Xalıq, nə dəyənək kimi dayanmısan! S. Rəh..